قلم رنجه های یک ذهن آشفته

اضطراب و غم این موضوع اگه منو نکشه، قطعا از پا در میاره...

برام سوال پیش اومد که معیار انسانیت چیه؟!

صدای زنگ آیفون را می‌شنوم، دلم میخواهد بتوانم حرکت کنم و خودم را تا در برسانم اما توان حرکت از من پر کشیده، حس خفگی امانم را بریده
حس میکنم دست‌هایی نامرئی گلویم را فشار می‌دهند
سنگینی و رخوت تنم بیشتر میشود و دست و پا میزنم برای هوایی بیشتر
لبهایم را به هم می‌رسانم
سینه ام را پر میکنم ،نمیشود
دهان باز میکنم شاید هوایی برسد به ریه‌های عاریه‌‌‌ای ام اما سرفه‌ها تندتر میشود
انگار کسی با قفل در کشتی میگیرد و تویی که رسیده و نرسیده کیفت را پرت میکنی
هراسان جلویم زانو میزنی

توی دفترم یه جا نوشته بودم، چقدر خوشحالم که هرکسی آهنگایی که من گوش می‌کنم رو گوش نمیکنه و اصلا با سلیقه موسیقی اکثر افراد جور نیست، نوشته بودم انگار یه گنجی دارم که هر کسی بهش دسترسی نداره و گوش‌هاش محرومن از شنیدن همه‌ی آرامش دنیا.

امروز صبح فیلم Girls of the sun رو دیدم. تمام زمانیکه اون رو می‌دیدم میخکوب به مانیتور زل زده بودم انقدر که گوشامو تیز کرده بودم حتی صدای نفس‌های عمیقشون رو با ولع می‌شنیدم. راستشو بخوام بگم میخکوب و مسخ امثال بهار بودم... فیلمش رو دوست داشتم، خیلی زیاد! بازی گلشیفته حرف نداشت : )

کم کم باید تسلیم شم و به دنیای مردگان بخزم... امروز روز من نیست

میدونی؟ بعضی جمله‌ها، بعضی صحنه‌ها، تا مغزاستخونت رو میسوزونه...

از پنج بیدارم 😑 حالا ساعت چند خوابیدم؟ دوازده یا دوازده و نیم.